Από την εποχή του Ιπποκράτη και για πολλούς αιώνες, η ηθική πρακτική στην άσκηση της ιατρικής προσδιοριζόταν από την αντίληψη ότι ο γιατρός πρέπει να κάνει ό,τι καλύτερο μπορεί για τον ασθενή του, σύμφωνα με τις αρχές που διατυπώθηκαν στον Ιπποκρατικό όρκο.
Κατά τις τελευταίες δεκαετίες η ηθική αντίληψη στην ιατρική έγινε σύνθετη , αντιφατική, συγκεχυμένη για τον απλούστατο λόγο ότι η ιατρική δέχεται επιδράσεις κοινωνικές, πολιτικές, θρησκευτικές και νομικές. Οι επιδράσεις αυτές υπεισέρχονται στον χειρισμό των ασθενών και στην ιατρική ηθική και δεοντολογία, η οποία περιλαμβάνει το σύνολο των ηθικών αρχών.
Οι ηθικές αρχές αποκτούν ιδιαίτερη σημασία σε καταστάσεις όπου μπορεί να προκύψει σύγκρουση αξιών και τέτοιες αναδύονται συχνά. Παραδείγματος χάριν, συγκατάθεση του ασθενούς στη θεραπεία μετά από ενημέρωση, δικαίωμα άρνησης της θεραπείας και δικαίωμα στην εμπιστευτικότητα, όπου ο ιατρός υποχρεούται να τηρήσει αυτήν την εμπιστευτικότητα.